مر موی تو را جه بودی بی از مهستی گنجوی رباعی 173

1 زین سان که فتاد هجر در راه ای دل ترسم که نبری جان ز غمش آه ای دل

2 باری چو نه‌ای غائب از آن ماه ای دل عذر من مستمند می‌خواه ای دل

1 سرمایهٔ خرمی به جز روی تو نیست و آرامگه خلق به جز کوی تو نیست

2 آن جفت که طاق است قد و سایهٔ توست وان طاق که جفت است جز ابروی تو نیست

1 دل کو که به نامه شرح غم آغازم یا جان ز درد با سخن پردازم

2 از بی‌دلی و بی‌خبری کاغذ و کلک می‌گیرم و می‌گریم و می‌اندازم