رفتی و یک نفس از حکیم نزاری قهستانی غزل 1038

1 رفتی و یک نفس نرفت از نظرم خیالِ تو بی‌خبرم ز خود ولی با خبرم ز حالِ تو

2 جانِ به لب رسیده را در قدمِ صبا کشم گربه من آورد شبی مژدۀ اتّصالِ تو

3 مهرِ تو بر که افکنم بوی تو از که بشنوم هم به خیالِ رویِ تو کیست دگر همالِ تو

4 یار به هیچ داستان نیست به اعتبارِ من سرو به هیچ بوستان نیست به اعتدالِ تو

5 آیتِ صبحِ قدرتی پرتوِ نورِ عزّتی عقل از آن نمی‌رسد در صفتِ کمالِ تو

6 عینِ صفا کجا بدی در دلِ مهربان من گرنه ز مهرِ آسمان فیض دهد جمالِ تو

7 گردن صد هزار دل قیدِ جمال کرده‌اند حلقۀ دام زلفِ تو دانۀ دام خالِ تو

8 جز به نسیمِ وصلِ تو نیست امیدِ زندگی واسطۀ حیات شد رایحۀ شمالِ تو

9 شیفتگی و بی‌خودی چون نکنم که عقلِ من تا بچشد جرعه‌ ای نیست شد از زلالِ تو

10 بس که به روزگارها قصّه تو نزاریا نقل سفینه‌ها کنند از پی انتقالِ تو