خواهی که به خاصگان از امیرعلیشیر نوایی رباعی 35

1 دل چو آید از فروغ برق آن عارض به تاب سوی خورشید آورد رو چون به سایه ز آفتاب

2 دل چو در گلشن فتاد از کوی او شد مضطرب بر زمین خشک ز آنسان کوفتد ماهی ز آب

1 کسیکه دل ز سر زلف مشکسای تو بست امید جان به لب لعل جانفزای تو بست

2 غریب کوی تو شد دل بپرس گه گاهش چرا که رخت سفر از وطن برای تو بست

1 در دلم تیرگی از فرقت مشکین‌خالیست که ازو هر نفسم آمده مشکل خالیست

2 مرغ دل کش نبود بال به سوی تو پرد چه عجب از غم این دلشده فارغ بالیست