خواهی که خدا هرچ از اوحدالدین کرمانی رباعی 142

1 خود را چو نمود او نه خیال است و نه طیف تو چون و چگونه دانیش باشد حیف

2 هرگز نرسی به ذات او تا گویی ماهو و متی و لم و این و کم و کیف

1 تا وسوسهٔ عشق مهیّا نشود بی صدق و صفا عیش مهنّا نشود

2 دنیا ندهی زدست و دین می طلبی این هر دو به یک جای مهیّا نشود

1 بی نیش مگس به نوش شهدی نرسی بی جان کنشی به نیک عهدی نرسی

2 ننهاده به جهد هیچ کس را ندهند لیکن بنهاده جز به جهدی نرسی