1 ای مرا خاک کف پای تو چون آبحیات در هوای توام از آتش غم نیست نجات

2 بر رخ همچو مهت نیل صبوحی که کشید که مرا دیده شد از حسرت او عین فرات

3 دایه حسن لب لعل شکر بار ترا راستی نیک بپرورد بدان تازه نبات

4 در نبات از لب شیرینت مگر چاشنی ایست که بنزد همه کس تحفه شیرینست نبات

5 سبزه خط تو داند صفت لعل لبت خضر داند بحقیقت صفت آبحیات

6 از چنان عارض اگر پرده ز رخ برداری بت پرستان دگر اقرار نیارند بلات

7 آخر ایخسرو خوبان چه گنه کرد دلم که بخونش لب شیرین تو آورد برات

8 تا کمان ستم ابروی تو آورد بزه پیش تیر تو هدف وار نمودیم ثبات

9 گر پس از ابن یمین بر سر خاکش گذری بمشام تو رسد بوی محبت ز رفات