ترا با ما بگو جانا چه از جهان ملک خاتون غزل 114

1 ترا با ما بگو جانا چه کین است که با ما دایماً رایت چنین است

2 به چشم خشم در ما بنگری تیز دو طاق ابروانت پر ز چین است

3 ندارم در غمت یک دوست باری چه گویم دشمنم یک رو زمین است

4 ولیکن دوست پروردن ندانی به عاشق کشتنت صد آفرین است

5 به جور از دوست برگشتن ندانم غمت در دل مرا نقش نگین است

6 کسی کاو از جفا برگردد از دوست در این مذهب ورا نه دل نه دین است

7 بشد عمری مسلمانان که در دل مرا مهر رخ آن مه جبین است