به دیده ای که ز راه تو خار و خس چینم از جامی غزل 711

1 به دیده ای که ز راه تو خار و خس چینم دریغم آید اگر در گل و سمن بینم

2 اگر چه دنیی و عقبی کنند بر من عرض من آستان تو بر هر دو کون بگزینم

3 من و دعای تو همواره این بود کارم من و هوای تو پیوسته این بود دینم

4 مگو به طرف چمن شو نظاره کن در گل چو مرغ باغ نه من عاشق ریاحینم

5 مرا ز باغ چه آید ز گل چه بگشاید چو شوق روی تو آشفته ساخت چندینم

6 به یک تبسم شیرین ازان لب نمکین هزار شور فکندی به جان شیرینم

7 چه پرسیم چه کسی این همه تغافل چیست سگ تو جامی شوریده حال مسکینم