هدایه خواندی و هیچت هدایتی از کمال خجندی غزل 537

1 هدایه خواندی و هیچت هدایتی نرسید عناه کشید و زآن سو عنایتی نرسید

2 از خوان علم که پر نقل حکمت است ترا برون ز نقل حدیث و روایتی نرسید

3 به گوش نهادی شبه نزول و همین ز لحن غیب بگوش تو آبتی نرسید

4 ترا چه سود بروز جزا و قابه و جزو چو از وقابة عفوش حمایتی نرسید

5 ندیده دیده بینا بابت این راه به هر مکاشفه تا در نهایتی نرسید

6 از سالکان خبری یافتم بغایت راست که یک رونده درین ره بغایتی نرسید

7 از آن دهان که «ذو العلم» لفظ اوست کمال بگوش حرف شنو جز حکایتی نرسید