گفتی که دلت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 281

1 نیکویی بیش از آن نمی باید فتنه اندر جهان نمی باید

2 راست اندازۀ دلم دارد تنگ تر زان دهان نمی باید

1 باز ما را رخ زیبای تو در کار آورد با زمان بند کمند تو گرفتار آورد

2 هوسم بود که چون غنچه گریزم در خود بازم از پوست برون آن گل رخسار آورد

1 کجایی ای بدو رخ افتاب دلداری؟ چگونه یی که نه یی هیچ جای دیداری؟

2 بیا و خوی فرا مردمی و مردم کن که هیچ حاصل ناید ز مردم آزاری