آنکه گفتی که بلب سر نهانی از آشفتهٔ شیرازی غزل 512

1 آنکه گفتی که بلب سر نهانی دارد بسخن آمد و دیدم که دهانی دارد

2 دل ندارد مگر آنکس که بعشق تو سپرد کشته تیر غم تست که جانی دارد

3 در وجودش نکند سستی پیری اثری هر که در سر هوس تازه جوانی دارد

4 کرد صاحب نظرش گرد ره گله عشق کی کلیمش شمرد هر که شبانی دارد

5 نرگس از نشئه چشمت بچمن مخمور است لاله از داغ تو در باغ نشانی دارد

6 کسوت ناز تو را عاریه برخود بربست از خزان سرو اگر خط امانی دارد

7 گفتی این تیر زشستت که نشست بر دل روز از او پرس که در دست کمانی دارد

8 زلف زانبوهی دل از کمر افتاد و فتد هر که بر دوش چنین بار گرانی دارد

9 کشتی نوح بگرداب محبت غرق است گرچه پیداست که این بحر کرانی دارد

10 نکند مرد سخن سنج بجز مدح علی هر سخن جائی و هر نکته مکانی دارد

11 وقف بر مدحت حیدر بود و عترت او اگر آشفته زبانی بیانی دارد