گفتی بلب رسانم از اشتیاق از آشفتهٔ شیرازی غزل 94

1 عین درمان شمرد عاشق بیماری را که طلبکار تو عزت شمرد خواری را

2 که شَهِ عشق حیات از لب جانان دارد دردمندت بخرد بستر بیماری را

1 فزون‌تر سوزدم امشب ز هرشب آتشِ سودا که چون شمع آتش پنهان دل شد از زبان پیدا

2 میان کاروان لیلی چه بندد بر شتر محمل چو افغان می‌کند مجنون جرس را گو مکن غوغا

1 ای رفته و نشناخته قدر دل ما را باز آی که مردیم زهجر تو خدا را

2 هر روزه جفا کردی و گفتی که وفا بود طفلی زوفا فرق نکردی تو جفا را