ای که جان داری فدا کن از آشفتهٔ شیرازی غزل 998

1 ای که جان داری فدا کن در ره جانانه‌ای سوختن تن را بنه گر شمع را پروانه‌ای

2 تا نگردد موج زن عمان چشمت سال‌ها در کنار خود نبینی زین صدف دردانه‌ای

3 کفر و اسلام ارچه سرگردان تو شد کوبه‌کو ای که نه در کعبه‌ای پیدا نه در بتخانه‌ای

4 در قیامت مست صوفی‌وَش درآید در سماع هرکه نوشد از شراب عشق تو پیمانه‌ای

5 زاهد ار خواهی بدانی حاصل ذکر ملک بر در میخانه بشنو نعره مستانه‌ای

6 نازم آن دیوانه کو مجنون لیلی شد به حی ورنه در هر شهر و کو عریان بود دیوانه‌ای

7 در دل درویش جو مهر علی را لاجرم کآفتاب و گنج را یابند در ویرانه‌ای

8 از فسون واعظان کی از سرش بیرون رود هرکه خواند از دفتر عشق بتان افسانه‌ای

9 کسوت تقوی قلندروار آشفته بسوز تا بدوزندت حریفان خرقه رندانه‌ای

10 هر سرو موی تو صد دل را بود کاشانه‌ای از چه ویران می‌کنی صد خانه را از شانه‌ای