1 روی مه را جلوه دادی، زلف میگون تاب ده گلبن جان مرا از جوی وصلت آب ده

2 گر تو مرد آشنایی وقت را فرصت شمار باده بستان، اختر تزویر را پرتاب ده

3 توبه کردن در حقیقت بازگشت دل بود گر یقین همراه داری دل بدان تواب ده

4 عاقلان را بر سریر حرمت و عزت نشان عاشقان را در صبوحی باده های ناب ده

5 سیل عشق آمد خروشان، دم مزن، هشیار باش هر تعلق را، که پیش آید، بدان سیلاب ده

6 گر همی خواهی که در خوابش ببینی ناگهان دل بدو تسلیم کن، پس دیده را با خواب ده

7 هرکسی را نام ده در خورد او، ای قاسمی نام عشق لاابالی «اعجب العجاب » ده