مرا جز درگه لطف تو می از جهان ملک خاتون غزل 338

1 مرا جز درگه لطف تو می دانی پناهی نیست اگرچه بر من مسکین محزونت نگاهی نیست

2 ز دیده خون همی بارم ز شوق روی آن دلبر به غیر از مردم دیده در این عالم گواهی نیست

3 چو حلقه بر درم دایم ز هرکس سرزنش دیده چه چاره چون مرا در خلوت وصل تو راهی نیست

4 به خاک کویت ای دلبر ز جانم معتکف دایم چرا آخر تو را روزی به سوی ما نگاهی نیست

5 شدم در عشق بیچاره نمی سازی مرا چاره به درد عشقت ای دلبر بجز سوزی و آهی نیست

6 بدیدم مشک تتّاری بسی با عنبر سارا به غیر از زلف شبرنگش چو آن مشک سیاهی نیست

7 تو حال من نمی دانی و دایم در جهان باری گدایی چون من مسکین و مانند تو شاهی نیست