1 ای کریمی که پایۀ قدرت برتر از اوج چرخ گرانست

2 بر کریمان تو را همان شرفست که مرا ارواح را برابدانست

3 ابر جود تو تا همی گرید کشت زار امید خندان است

4 گشت سرما چنان که در بینی نفس باد همچو سوهانست

5 شمع گردون ضعیف و اندک نور بر مثال چراغ دزدانست

6 روز کوتاه چون من از سرما زانچه بودست نیم چندانست

7 در دهانها فسرده آب دهان از دم سرد همچو یخدانست

8 استخوانها ز لرزه در تن من همه طقطق کنان چو دندانست

9 هرکرا پوستین و پشمینه ست گردن افراز همچو حمدانست

10 پیش از این زمهریرموی شکاف پنبه چون پشم پیش سندانست

11 دفع سرما اگر چه موی کند زآنکه دانا و زانکه نادانست

12 زنخم می لرزد ار چه مرا هرچه مویست برزنخدانست

13 آفتابی ز جود بر من تاب که زسرمام پوست زندانست