ای جمال جان فزایت وایه از اسیری لاهیجی غزل 357

1 ای جمال جان فزایت وایه جان و دلم مهر رخسار تو کرده خانه در آب و گلم

2 دعوی عقل و قرار ما هم از دیوانگیست ورنه با سودای عشق او که گوید عاقلم

3 کشته شمشیر هجرانست جان بیدلان من به تیغ وصل جانان ای عجب چون بسملم

4 میل عاشق باوفا و مهر معشوقست من از کمال عشق با جور و جفایش مایلم

5 هر دو عالم یار می بینم ندارم فکر غیر من همه حق دیدم و فارغ ز فکر باطلم

6 صد نشان در هر قدم دیدم ز یار بی نشان تا درین ره شد مقام بی نشانی منزلم

7 گر کند قتل اسیری گو بدست خویش کن خون خود کردم بحل گر یار باشد قاتلم