ای دل ستم از یار جفاپیشه از جهان ملک خاتون رباعی 37

1 بی دولت وصال دلم چون جهان خراب ای سرو جان ز ما تو ازین بیش سر متاب

2 از ما نظر دریغ مدار این جهان پناه کس داشت نور دور ز درویش آفتاب

1 ز دل کردی فراموشم تو یارا مگر عادت چنین باشد شما را

2 ز شوق نقطه ی خالت چو پرگار چرا سرگشته می داری تو ما را

1 ای به روی تو دیده باز مرا چاره ای از وصال ساز مرا

2 بیش از اینم نماند طاقت و صبر بیم دیوانگیست باز مرا