1 ای صاحبی که یابد از لطف دلگشایت محبوس چاه محنت از بند غم رهائی

2 گر پرتوی ز رایت بر خاک تیره افتد هر ذره آفتابی گردد بروشنائی

3 آنم که فکر بکرم با زیور مدیحت مشهور عالمی شد در حسن و دلربائی

4 پیوسته ام بمهرت وز دیگران گسسته در دیده خاک پایت کرده بتوتیائی

5 گفتم بصیقل لطف آئینه دلم را روزی بشادکامی از زنگ غم زدائی

6 زان پس که چند گاهی بودم بر تو گفتی در حضرتت بخوانم اصغا اگر نمائی

7 گر هرگزم نبینی در خاطرت نیایم وانگه که پیشت آیم گوئی فلان کجائی

8 هرگز مباد بندی بر کارت اوفتاده از کارم ار چه بندی هرگز نمیگشائی