ای که نگذشتی ز رویش از عمادالدین نسیمی غزل 202

1 ای که نگذشتی ز رویش بر صراط مستقیم تا ابد مردود و گمراهی چو شیطان رجیم

2 «خالدین » خال سیاهش دان و جنت «وجهه » تا ببینی حسن حق در جنت آباد نعیم

3 گر ز «الرحمن عل العرش استوی » داری خبر از در طه درآ ای طالب رب رحیم

4 گر تو هستی از بنی آدم بگو با من که چون هست آدم باء بسم الله الرحمن الرحیم

5 مؤمن است آیینه مؤمن ببین گر مؤمنی در هوالمؤمن جمال دوست، تا باشی سلیم

6 در جهان از امر و خلق و کن فکان و هرچه هست آدم است آیینه ذات خداوند قدیم

7 گر نبودی مظهر ذات خدا، آدم کجا مستحق «اسجدوا» گشتی ز علام علیم

8 آتش رخسار آدم بود بی روی و ریا آن که می گفت از درخت انی اناالله با کلیم

9 خلعت «لاخوف » درپوش از «هوالفضل المبین » تا به حق ره یابی و ایمن شوی از خوف و بیم

10 مصحف حق است رویش چشم و ابرو سوره ها قامت و زلف و دهانش چون الف لام است و میم

11 بر نسیمی چون ز فضل حق در جنت گشود می‌خورد با حور و غلمان سلسبیل از جام سیم