اقبال و مراد و کامرانی داری از قطران تبریزی رباعی 137

1 ای آفریدگار چو تو نافریده کس کار تو دانش و دهش و دین و داد بس

2 آنکس که یک نفس بزند بی رضای تو باشد دلیل آنکه همان باشدش نفس

1 فراز ماه بتا زلف مشگبوی متاب متاب زلف و دل ما بداغ مهر متاب

2 و گر بتابی زلف و دلم بتابد روی بجای دل تن و جانم بتاب و زلف متاب

1 نگه کن روی آن دلبر چو نقش لعبت بربر دو گلنارش ببین پر مار و دو مارش ببین پرپر

2 لبش ماننده مرجان برش ماننده مرمر رخش پیرایه کشمیر و قدش فتنه کشمر