اقبال و مراد و کامرانی از قطران تبریزی رباعی 137

1 تا ترا گرد مه از مشگ سیه پرهون بود در تمنای رخت جان و دلم مرهون بود

2 گر ترا یارا بجای من بود یار دگر در دو چشم من بجای خواب هر شب خون بود

1 هم مساعد یار دارم هم مساعد روزگار بخت با من سازگار و یار با من سازگار

2 لیکن از گفتار بدگویان من دور است دوست لیکن از کردار بدخواهان ز من فرداست یار

1 بود محال مرا داشتن امید محال به عالمی که نباشد همیشه بر یک حال

2 از آن زمان که جهان بود حال زینسان بود جهان بگردد لیکن نگرددش احوال