تو که پرچمی زعنبر بفر از آشفتهٔ شیرازی غزل 1054

1 تو که پرچمی زعنبر بفر از ماه داری چه غمی زدود آه دل دادخواه داری

2 مه ماهیت بحکمند و بکوب نوبت حسن تو که جمع چون سلیمان همه دستگاه داری

3 چه بلندی ای خم زلف مگر که شام هجری که بسایه آفتاب و به پناه ما داری

4 زچه رو گیاه مهرت نزند زباغ دل سر تو که بر عذار چون مهر زخط گیاه داری

5 شکنند قلب یاران همه صف کشیده مژگان زچه عالمی نگیری تو که این سپاه داری

6 چه غم اردو ترک چشمت بخورند خون عاشق که زمست سر زد اینها نه تو خود گناه داری

7 پی دیدنتدهم سر نکنی اگر چه باور بکن امتحان بخنجر اگر اشتباه داری

8 ببضاعت قلیلم فکنی نظر نه بالله تو که صد چو یوسف مصر اسیر چاه داری

9 بسم ان دو دست مخضوب بدادخواهی حشر که بخون خویش آشفته تو ده گواه داری

10 دل پرگناه را نیست غمی زهول محشر که علی و آل او را همه جا پناه داری