ای دوست مرا به کام از جهان ملک خاتون رباعی 145

1 از چه می داری نگارینا بدین زاری مرا کم به هر عمری بخاطر در نمی آری مرا

2 من چو خاک راه گشتم در ره عشقت به جان تا مگر از روی لطف از خاک برداری مرا

1 غم عشق تو مرا باز به جان آوردست خونم از دیده ی غمدیده روان آوردست

2 عمر بگذشت مرا در غم رویت به غلط نشنیدیم که نامم به زبان آوردست

1 ما سر نهاده ایم به پایش بگو صبا با سرو ناز تا که چرا سر کشد ز ما

2 گر عرضه می دهیم نیازی برش رواست کاو پادشاه کشور حسنست و ما گدا