ای مایه درمان نفسی ننشینی از ملک خاتون رباعی 347

1 تا تو بر رخ داده ای از زلف تاب آتشی افکنده ای در شیخ و شاب

2 زان همی سوزد جگر در سینه ام خون ز چشمم می رود بر جای آب

1 نشست بار فراقی چو کوه بر دل ما به وصل خویش مگر حل کنی تو مشکل ما

2 به درد عشق رخت ای نگار سنگین دل بگو چه شد بجز از خون دیده حاصل ما

1 بسیار بگفتم دل دیوانه ی خود را پندم نکند گوش زهی خیره ی خود را

2 روی تو همی خواهم و خوبست مرا رأی تدبیر ندارم چکنم طالع بد را