محروم مگر از کرمم نگذاری از ملک خاتون رباعی 323

1 در ما فکنده ای چو سر زلف خویش تاب زین بیش آن مپیچ و سر از سوی ما متاب

2 تا کی نهان شوی ز دو چشم دلم بگو هرگز که دید صورت خورشید در نقاب

1 ترا با ما بگو جانا چه کین است که با ما دایماً رایت چنین است

2 به چشم خشم در ما بنگری تیز دو طاق ابروانت پر ز چین است

1 تا که دل مایل آن سرو روانست مرا خون دل در غمش از دیده روانست مرا

2 گرچه برگشت و جفا کرد و به هیچم بفروخت چه توان کرد که او روح و روانست مرا