از عقل مجرّد به از اوحدالدین کرمانی رباعی 12

1 خود را چو نمود او نه خیال است و نه طیف تو چون و چگونه دانیش باشد حیف

2 هرگز نرسی به ذات او تا گویی ماهو و متی و لم و این و کم و کیف

1 ما بر لگن عشق سواریم چو شمع نقش همه کس فراپذیریم چو شمع

2 عشّاق قلندریم و شرط است که ما آن شب که نسوزیم بمیریم چو شمع

1 در آتش عشق رنگ دل بزاید جز در غم عاشقی طرب نفزاید

2 در عشق دل و دلبر ثابت باید یا رب تو دلی بخش که آن را شاید