بر خود چو نئی به از اوحدالدین کرمانی رباعی 237

1 لطف تو و قهر تو همیشه به هم است لکن چو ضعیفیم به جان در ستم است

2 ای آنکه ز هیچ هر چه خواهی بکنی با من همه آن کن که طریق کرم است

1 در دایرهٔ وجود موجود تویی مقصود نگویمت که معبود تویی

2 گر در غزلی نام خط و زلف برم می دان که بهانه است مقصود تویی

1 ای تن همه وصل کار سازی است مخسب وز یار همه بنده نوازی است مخسب

2 هان تا تو به جهد دیده برهم نزنی جان یافته ای چه جای بازی است مخسب