تا عشق مرا فاش نمی‌دانستی از مشتاق اصفهانی رباعی 210

1 نگیرد دل قرار از تاب تب بیمار هجران را مگر آن دم که بیند روی جانان و دهد جان را

2 نبودش جا به غیر از دامن یعقوب و حیرانم که یوسف چون کشید آزار چاه و رنج زندان را

1 بر اوست رحم که درمانده دل افتاده است کدام عقده چو این عقده مشکل افتاده است

2 دمی بوصل تو چرخم چو آن غریق رساند که مرده است وز دریا بساحل افتاده است

1 آنان که می طلب زخم آرزو کنند خون جای باده غنچه صفت در سبو کنند

2 بگذر ز کام دل که نماند درین چمن گل اینقدر بشاخ که چینند و بو کنند