نشنوده‌ای که دید یکی زیرک از قبادیانی قصیده 114

1 با خویشتن شمار کن ای هوشیار پیر تا بر تو نوبهار چه مایه گذشت و تیر

2 تا بر سرت نگشت بسی تیر و نوبهار چون پر زاغ بود سر و قامتت چو تیر

1 ای خواجه جهان حیل بسی داند وز غدر همی به جادوی ماند

2 گر تو به مثل به ابر بر باشی زانجات به حیله‌ها فرو خواند

1 جز جفا با اهل دانش مر فلک را کار نیست زانکه دانا را سوی نادان بسی مقدار نیست

2 بد به سوی بد گراید نیک با نیک آرمد این مر آن را جفت نی و آن مر این را یار نیست