جرأت می بین که مور ار بادهٔ از جویای تبریزی غزل 443

1 جرأت می بین که مور ار بادهٔ بی غش زند خویش را چون خال رخسار تو بر آتش زند

2 صد دلار بیتاب در خوناب حسرت می‌تپد ترک من دست خودآرایی چو بر ترکش زند

3 چشم بدمستش به قصد بیدلان در هر نگاه دست از مژگان به تیغ ابروی دلکش زند

4 شوقی را چون اختیار باده پیمایی دهند جام گردون را کند خالی اگر یک کش زند

5 میرود جویا کتان صبر بر باد فنا بر میان چون دامن ناز آن بت مهوش زند