دوش آمدی و خرمن از حکیم نزاری قهستانی غزل 1166

1 دوش آمدی و خرمن ما آتشی زدی ام‌شب بیا و باز رهان بازم از خودی

2 خالی کنیم خانه ز بهرِ نزولِ دوست لابد برون شود همه چون تو درآمدی

3 عشقِ تو آمد و رگِ مجنون فروگذشت این‌جا چه جای عاقلی و جایِ بخردی

4 لیلی و یک کرشمه و سد طعنه ی حسود ماییم و هیچ چون همه یک بار بستدی

5 دل در غمِ تو بستم و نگشاد از تو هیچ مهرِ تو برگرفتم و در خونِ من شدی

6 آری نزاریا تو همه نیک بین نه بد ور عاشقی نُطُق مزن از نیکی و بدی