صد عشوه نغز و از مجیرالدین بیلقانی رباعی 139

1 سرو سهی که سجده برد سرو کشمرش سنبل دمید بر طرف سوسن ترش

2 گلبرگ شکل، در خوی خونین نشست دل زان چشم چون بنفشه و زان چشم عبهرش

1 پرده مستان نواخت زخمه باد سحر باده ده ای عشق تو همچو سحر پرده در

2 دایره بزم را نقطه چو از خال تست ساغر تا خط بیار سر ز خط ما مبر

1 به خدایی که ید قدرت او گردش چرخ را به فرمان کرد

2 که چنانم ز آرزومندی که به صد نامه شرح نتوان کرد