ای نفس و هوا برده دلت را، جان از سعیدا رباعی 132

1 ظهور نعمت منعم بود گدایی ما نوای عالم معنی است بینوایی ما

2 زمانه افسر شاهی به روی خاک انداخت چو دید شوکت و شأن برهنه پایی ما

1 راه رفتن کس نفرماید ز پا افتاده را نیست تکلیفی ز عالم مردم آزاده را

2 گر ز ملک بیخودی زاهد خبر یابد شبی صبح ناگردیده با می می دهد سجاده را

1 کاکل کمند زلف تو شد دام آفتاب تا شد غزال چشم سیه رام آفتاب

2 زان دم که ماه روی تو را دیده ام به خواب هرگز نبرده ام به غلط نام آفتاب