ای بدیدار تو روشن دیده از اسیری لاهیجی غزل 33

1 ای بدیدار تو روشن دیده گریان ما محنت عشقت دوای درد بی درمان ما

2 خانه دل پاک کردم از غبار غیر یار تا مگر نقش رخش گردد دمی مهمان ما

3 خاک گشتم در هوای لعل چون آب حیات کم نشد از دل زمانی آتش سوزان ما

4 خون دل خواهد که ریزد غمزه تولیک شد آب حیوان لب لعلت بلای جان ما

5 من ازین مستی کجا هشیار گردم تا ابد در ازل چون بامی لعل توشد پیمان ما

6 میکند ایمان جانم را نهان در هر نفس در نقاب کفر زلف عنبرین جانان ما

7 یار چون حیران خویشم دیدگفت از عین ناز ای اسیری تا بکی باشی چنین حیران ما