1 ای زمین کربلا دل شاد زی تا قیامت زان سبب آباد زی

2 البشاره ای زمین کربلا کایدت مهمان سلطان الوری

3 آسمان شو عرش شو بر خود ببال گردن دولت بکش بربند یال

4 قبه ی عزت به گردون کن بلند هم بر آن پیرایه مهر و ماه بند

5 بارگاه پادشاهی ساز کن طرح ایوان و رواق آغاز کن

6 تخت شاهی اندر آن ایوان بزن بر فراز تخت مسند درفکن

7 کاینک از ره می رسد شاهی بزرگ در رکاب او امیران سترگ

8 آهوانت را بگو ای کربلا نافه اندازند اندر راهها

9 دشت و صحرا را عبیرافشان کنید خاک را با مشک تر یکسان کنید

10 باد را گو تا بیفشاند غبار از در و دیوار و دشت آن دیار

11 گو بپاشد دشت و صحرا را سحاب از برای مقدم شه زود آب

12 تشنه لب آمد شه دنیا و دین ای فرات آماده کن ماء معین

13 گر فرات آبی نیارد گو میار ور نبارد ابر آنجا گو مبار

14 تا قیامت ز اشک چشم دوستان دجله ها باشد در این صحرا روان

15 ور نباشد مشک و عنبر باک نیست نافه ای خوشبوتر از این خاک نیست

16 بوی جان آید ز خاک کربلا جان فدای خاک پاک کربلا

17 شهپر جبریل و زلف حور عین بس بود جاروب در آن سرزمین

18 از حجاز آمد برون سلطان دین رو بسوی کعبه ی صدق و یقین

19 زد برون از کشور بطحا بساط ره همی برید با شوق و نشاط