1 ای بزرگی که حسن رای تو را هر زمان بر من اصطناعی نوست

2 ابر کف تو تند و پر گهرست بحر فضل تو ژرف و پر لؤلؤست

3 دل شادت چو عقل بی زللست کف رادت چو علم بی آهوست

4 جز تو از مهتران خطاب که کرد بنده خویش را برادر و دوست

5 هم رگ و پوست خواندیم شاید وین تمثل ز روی عقل نکوست

6 زآنکه چون خون و استخوان شد طبع مر مرا خدمت تو در رگ و پوست

7 گر مرا جان و دل ز خدمت تو سال و مه با صفا و با نیروست

8 چون تخلف کنم ز خدمت تو که مرا اصل زندگانی اوست

9 یاد پشتم ز بار رنج دو تاه گرنه در مهر تو دلم یکتوست

10 تربیت کردیم به نظم و تو را تربیت کردن چو من کس خوست

11 آن قصیده به جنب این قطعه راست گویی که نامه مانوست