سال‌ها باید که چون تو ماهی از همام تبریزی غزل 97

1 سال‌ها باید که چون تو ماهی از دوران برآید یا چو بالای تو سروی خوش زسروستان برآید

2 در میان کفر زلفت نور ایمان می‌نماید پیش زلف کافر تو مؤمن از ایمان برآید

3 چون تماشا را در آیی ای نگارستان به بستان نعره‌های عشق بازان از گل خندان برآید

4 چشم مستت گر نماید التفاتی سوی یاران بر تو دشواری نباشد کار ما آسان برآید

5 چشمهٔ خورشید روزی لایق رویت نیفتد تا قیامت گرچه گرد گنبد دوران برآید

6 پیش آن لب مانده حیران می‌دهم جان حیف باشد گر بر آب زندگانی تشنه‌ای از جان برآید

7 کی همام خسته دل را جان بیاساید زمانی گر نه بوی مشک‌بوی از منزل جانان برآید