زان قد چو شمشاد بفریاد از قطران تبریزی رباعی 86

1 سرخ گل بشکفت وزو شد باغ و بستان بابها خلد بگشاده است گوئی سوی بستان بابها

2 بید را از باد بالش سرو را از آب کش مرغ را از لاله بستر مرغ را از نم نما

1 نگار ناردانی لب بهار نارون بالا میان لاله نعمان نهفته لؤلؤ لالا

2 دلش یکتائی اندر مهر و بالا چون دلش یکتا بدان بالای یکتائی مرا درد دو تا بالا

1 تا ترا گرد مه از مشگ سیه پرهون بود در تمنای رخت جان و دلم مرهون بود

2 گر ترا یارا بجای من بود یار دگر در دو چشم من بجای خواب هر شب خون بود