رایت که جهان به پشت پای اندازد از انوری ابیوردی رباعی 136

1 تا بود در عشق آن دلبر گرفتاری مرا کی بود ممکن که باشد خویشتن‌داری مرا

2 سود کی دارد به طراری نمودن زاهدی چون ز من بربود آن دلبر به طراری مرا

1 ای از بنفشه ساخته گلبرگ را نقاب وز شب تپانچه‌ها زده بر روی آفتاب

2 بر سیم ساده بیخته از مشک سوده‌گرد بر برگ لاله ریخته از قیر ناب آب

1 کارم ز غمت به جان رسیدست فریاد بر آسمان رسیدست

2 نتوان گلهٔ تو کرد اگرچه از دل به سر زبان رسیدست