بی‌تو کوشم در فنای خویشتن از مشتاق اصفهانی غزل 261

1 بی‌تو کوشم در فنای خویشتن تیشه‌ام اما بپای خویشتن

2 ریختی خونم بجرم دوستی عاقبت دیدم سزای خویشتن

3 زد بتیغم بوسه بر دستش زدم خود گرفتم خونبهای خویشتن

4 گلبن نوخیز من یکره بپرس حال مرغ بینوای خویشتن

5 دردمندان غمت درمان طلب ماو درد بیدوای خویشتن

6 دیدمش در خویش و جان دادم ز شوق خویش را کردم فدای خویشتن