1 با قامت تو باغبان سرو صنوبر برکند با عارضت حور جنان از خویش زیور برکند

2 ترک کمان کرده بزه پوشیده از خطت زره تا جوشن اندر داوری از طوس نوذر برکند

3 اختر شناس ار اختری با تو نماید هم سری با گز لک غیرت چو خور او چشم اختر برکند

4 ای ماه و خور هندوی تو جانها اسیر موی تو در صولجان دل گوی تو کی شوقت از سر برکند

5 بنمای چشم و زلفکان بر باغبان در بوستان تا ضیمران بیرون کند وز ریشه عبهر برکند

6 آن طاق ابرو را ملک تا بر سما برد از سمک نقاش قدرت از فلک نقش دو پیکر برکند

7 کی عقل داند جای تو کانجا که ساید پای تو رفرف بماند از تک و جبریل شهپر برکند

8 آشفته را کو سایه ای از آفتاب محشری گر خیمه رحمت نبی از صحن محشر برکند