با قدت آخر چرا سروی از جهان ملک خاتون غزل 624

1 دل خوبان چنین سنگین نباشد جفا بر بی دلان چندین نباشد

2 به چین بر مه نهند از زلف پرچین ولی چون زلف تو در چین نباشد

1 در بادیه هجر تو سرگشته چو گوییم ما شرح جفاهای تو ای دوست چه گوییم

2 بر باد صبا گرچه بدادی تو وفایم ساکن شده بر خاک درت بر سر کوییم

1 من ندیدم به جهان همچو دو زلفت شامی کیست آنکس که بدید از لب لعلت کامی

2 بر من و حال دلم هیچ ترحّم نکنی کز فراق رخت ای دوست گذشت ایامی

1 ای بی رخ دوست رفته خواب از دیده خوناب روان گشته چو آب از دیده

2 در حسرت آن دو لعل شکّر خایش دایم چکدم دُرّ خوشاب از دیده

1 کس عهد وفا چنانکه پروانه خرد با دوست به پایان نشنیدیم که برد

2 مقراض به دشمنی سرش بر می داشت پروانه به دوستیش در پا می مرد