با بال شوق در چمن قدس طایر از جویای تبریزی غزل 206

1 با بال شوق در چمن قدس طایر است دل گر به راه بی خبریها مسافر است

2 دارد خطر ز موج نفس چون حباب جسم در چار موجه کشتی تن از عناصر است

3 گشتم چو آینه همه جان از خیال دوست جسمی که یافت رتبهٔ ارواح نادر است

4 زنهار! روح شو، که به عالم، بقای روح مانند بی ثباتی اجسام ظاهر است

5 جویا شکور باش که در کیش اهل دید کفران نعمت آنکه کند پیشه، کافر است