به قصد جان من در جلوه آمد از محتشم کاشانی غزل 139

1 به قصد جان من در جلوه آمد قد رعنایت به قربانت شوم جانا بمیرم پیش بالایت

2 ازین بهتر نمی‌دانم طریق مهربانی را که ننشینم ز پا تا جان دهم از مهر در پایت

3 توانم آن زمان در عشق لاف دردمندی زد که از درمان گریزم تا بمیرم در تمنایت

4 خوش آن مردن که بر بالین خویشت بینم و باشد اجل در قبض جان تن مضطرب من در تماشایت

5 چو روز مرگ دوزندم کفن بهر سبکباری روان کن جانب من تاری از جعد سمن سایت

6 چو روی منکران عشق در محشر سیه گردد نشان رو سفیدیهای ما بس داغ سودایت

7 چه مردم کش نگاهست این که جان محتشم بادا بلا گردان مژگان سیاه و چشم شهلایت