با ابر همیشه در عتابش از مهستی گنجوی رباعی 131

1 دی خوش پسری دیدم اندر زوزن گر لاف زنی ز خوبرویان زو زن

2 او بر دل من رحم نکرد و زن کرد خود داد منش ستاند زو زن

1 ای باد که جان فدای پیغام تو باد گر برگذری به کوی آن حورنژاد

2 گو در سر راه مهستی را دیدم کز آرزوی تو جان شیرین می‌داد

1 هر گه که تو نعل اسب دیگران بندی داغی دگرم بر دل حیران بندی

2 قربان شومت پیش چو بر … وز کیش بر آیم چو تو قربان بندی