با آن غزال وحشی گر خواهی از فروغی بسطامی غزل 402

1 با آن غزال وحشی گر خواهی آرمیدن چندین هزار احسنت می‌بایدت کشیدن

2 روزی اگر در آغوش سروی کشی قباپوش سهل است در محبت پیراهنی دریدن

3 سر حلقهٔ سلامت در دام او فتادن سرمایهٔ ندامت از بام او پریدن

4 پیمانهٔ حیاتم پر شد فغان که نتوان پیمان ازو گرفتن، پیوند از او بریدن

5 آهوی چشمش آخر رامم نشد به افسون یارب به او که آموخت این شیوه رمیدن

6 دانی که تفسیر از دوستی چیست از جان خود گذشتن، در خون خود تپیدن

7 قاصد رسید و مردم از رشک خود که نتوان پیغام آشنا را از دیگری شنیدن

8 هیچ از تو حاصلم نیست دردا که عین خار است در پای گل نشستن، وان گه گلی نچیدن

9 آسایشی ز کوشش در عاشقی ندیدیم تا کی توان فروغی دنبال دل دویدن