با اشک تا ز دیده به رویم از جویای تبریزی غزل 166

1 با اشک تا ز دیده به رویم چکیده است دل عندلیب گلشن رنگ پریده است

2 دور از خرام سرو تو ماتم سراست باغ هر لاله بسملی است که در خون تپیده است

3 آن بیخودی که محرم بزم وصال اوست بوی گل است یا نفس آرمیده است

4 در طالع کسی که بود داغ مهر او چون صبح از نخست گریبان دریده است

5 در چشم آن که واله نیرنگ رنگ نیست آز از شفق چو دامن در خون کشیده است