با پسته شیرین تو شکر هیچ از کمال خجندی رباعی 4

1 آن رخ نه بینم ار نبردی زلف پر ز تاب شب مقطع نگشته نه بیند کسی آفتاب

2 بر گوشه عذار تو مستیست خفته چشم نزدیک صبح از پی آن می رود به خواب

1 به کویت دل غلام خانه زادست چو سر بر در نهد مقبل نهادست

2 رقیب آزادگان را معتقد نیست که نادرویش اندک اعتقادست

1 عنبرست آن دام دل با مشک ناب باز سنبل پر گل سوری نقاب

2 باز شعر سبز بر به سایبان با حریر ست آن به گرد آفتاب