با رستم گُرد اگر هماورد تویی از قدسی مشهدی رباعی 649

1 هر لحظه نظر بر دگری دوخته دارد این دیده چه با جان من سوخته دارد؟

2 زان شیفته داغ بتانم که چو لاله اجزای مرا داغ به هم دوخته دارد

1 تا ز رویش گلستان کردم نگاه خویش را خود زدم آتش به دست خود گیاه خویش را

2 شکوه‌ای در دل گذشت از هجر او تیغم سزاست هیچ‌کس چون خود نمی‌داند گناه خویش را

1 باغی که گلش بو ندهد عشق مجازست تخمی که کسش برنخورد، اشک نیازست

2 خواری و عزیزی به هم آمیخته در عشق هرگام درین بادیه صد شیب و فراز است