با باغ گل و باده گلگون ما را از ادیب صابر رباعی 1

1 بستد ز من آن پسته دهن دل به دو بادام از پسته و بادام که سازد به از او دام

2 چون پسته گشادم دهن اندر صفت او باشد که به من بگذرد آن چشم چو بادام

1 ای باد صبحدم، دم عیسی و مریمی کاندر دلم ز بوی تو شد زنده بی غمی

2 عیسی نه ای و عاشق می خواره را به صبح جان آید از تو در تن شادی و خرمی

1 تنم به مهر اسیر است و دل به عشق فدی همه به گوش من آید زلفظ عشق ندی

2 دلم فدا شد و چشمم ندید روی خلاص خلاص نیست اسیران عشق را به فدی