با عشق، کی مراتب امید شد از سلیم تهرانی غزل 547

1 با عشق، کی مراتب امید شد بلند؟ گردید سایه پست، چو خورشید شد بلند

2 دارد سری به سینه ی مجروح عاشقان هرجا که ناخنی چو مه عید شد بلند

3 موج شراب، دام تذرو سعادت است از فیض جام، پایه ی جمشید شد بلند

4 تعجیل آفت است، که هم بیشتر نماند سرو چمن که دیرتر از بید شد بلند

5 ایام می دهد به شهان، هرچه می دهد دست تو ای گدا به چه امید شد بلند؟

6 انگشت اگر کسی به لب جام زد سلیم شور و فغان ز تربت جمشید شد بلند